Przypadkiem zainteresowałam się tym filmem, w ramach pewnego projektu. Poszukiwałam
zdjęć gejsz i kiedy ujrzałam zdjęcia z tego właśnie filmu wprost oniemiałam! Coś cudownego!
Ale kiedy tylko dowiedziałam się, że w mojej bibliotece widnieje książka o tym samym tytule
postanowiłam zrobić wszystko po kolei - zaczęłam od książki. I otworzyły się dla mnie bramy
tajemnego życia gejsz: ich przepięknych, kolorowych strojów, tajnych technik malowania,
rytuałów herbacianych, tańców, i wielu innych. Ale także świat okrutny, bezwzględny, nierzadko
traktujący młode kobiety bardzo przedmiotowo. Książka po prostu ujęła moje serce i nie
chciała puścić. Tak zachęcona przepięknymi zdjęciami z filmu i cudownie płynącą opowieścią z
książki, w końcu przyszedł na film. A tu? Jedno wielkie rozczarowanie. Nawet nie wiem od
czego zacząć, bo wszystko wydaje się równo kiepskie. Naprawdę pod koniec filmu czułam tak
ogromny niesmak i zażenowanie jakiego już dawno nie uświadczyłam. Nie będę się tu
odnosić do samej gry aktorskiej, tylko do fabuły, która została potraktowana wręcz zdawkowo.
Tak piękna historia została przedstawiona w filmie "po łebkach", tak bardzo, że w pewnym
momencie miałam wrażenie, że gdyby nie książka, nie miałabym pojęcia o co chodzi. To
przerażające. Zrobiono z tego filmu papkę dla Amerykanów, więc jak w wielu takich
przypadkach powstał mały koszmarek. I niestety nie uratują już tego piękne zdjęcia. Niestety
mogę powiedzieć, że straciłam dwie godziny na obejrzenie tego filmu, gdzie od połowy
praktycznie siedziałam z nosem na kwintę i z wielkim żalem w sercu. Dzisiaj w nocy część
mnie będzie płakać po tych pięknych wrażeniach, które miałam przed obejrzeniem filmu, a
które z obejrzeniem go umarły w zgryzocie i żalu.